Sona, Fenerbahçeli Çocuğun Annesi
Onu, daha adını bilmeden "sınıftaki tek Fenerbahçeli çocuğun annesi" olarak tanıdım. 2002 yılı 2. dönem veli toplantısında, sağ tarafımda oturan sakin bir veli idi benim için. Yüzünde hafif bir gülümseme ile öğretmenin anlattıklarını ve diğer velilerin paylaşımlarını takip etmişti. 24 kişilik sınıfta oğlu Deniz hariç tüm öğrenciler Galatasaray'lıydı. 6 yaşındaki bir çocuğu inandığı şey için sağlam durmayı öğrenirken yanında yer alan bir anneydi.
Yıllar sonra, Ekim 2007'de Genel Müdür Asistanlığı için görüşmeler yaparken ofisimden içeri girdi. İşte o gün başlayan dostluk, Pazartesi günü fiziksel olarak bitti.
Hayatın deneyimlerini damıtmış bir insandı. Yorgunluklarını yaşasa da deneyimlerin altında ezilmeden, hep öğrenerek yaşadı. Onu zorlayan, canını acıtan deneyimlerini paylaşırken dahi onların yaşam sepetine kattığı öğretileri de hep ekledi.
3 yıl birlikte çalıştık. Kahkahasını da hatırlıyorum, kızgınlığını da, korkularını nasıl yaşadığını da. En büyük endişesi hastalığının tekrar nüksetmesiydi. 3 ayda bir gittiği kontroller öncesi endişesi bakışlarına ve sesine yansır, sonuçlar temiz çıkınca kahkahası yine duyulurdu. Yaşamla ilgili gözlemleri bu dönemlerde farklı dil bulurdu. Kontroller öncesi olumsuzluklar, yorgunluklar cümlelerinde daha çok yer alırken, temiz raporlar sonrası olumlu, damıtılmış bilgi dolu, eğlenceli sohbetlere döner, hayatın artı yönlerini, şükrettiklerini ön plana çıkarırdı.
Ben işten ayrılsam da dostluğumuz sonrasında devam etti. Yılda 1-2 kez yenen yemekler belleğimde keyifli bir tad olarak yer alırken, bugün keyif yerine buruk bir tad bırakıyor. O yemeklerden fotoğraflar gözümün önüne sürekli geliyor.
Dün onu son yolculuğuna uğurlamak zor, ama sohbeti tadında bir deneyimdi. Onu bir daha göremeyecek olmanın üzüntüsü bir yanda, ne kadar sevildiğini görmenin mutluluğu diğer yanda.
Dostluğunu benimle paylaştığın, kahkahalarına ortak ettiğin için teşekkür ederim Sona'cığım. Mekanın Cennet olsun.
