Bugün gri havada nefis bir sabah yaşadım.
Gri havalar eskiden ruhumu karartırdı. Bütün çabam enerjimi yüksek tutmaya gider, o günün verimi çok azalirdi.
Sabah sporuna başlayana kadar bu böyle devam etti. Yanlış anlaşılmasın. Her zaman fiziksel sağlığıma çok dikkat ettim. 10 yıl bale ve sonrasında aerobic, step, hızlı yürüyüş, zumba ve 14 yıl yoga. Ancak bunların hepsi akşam iş çıkışı yapılan aktivitelerdi. Bir türlü sabaha alamadım. Zihnim var gücüyle direndi.
Sonra Ali (kendisi 41 yıllık hayat arkadaşım ve 33 yıllık kocam olur 😉) beni zorla sabahları yürüyüşe indirmeye başladı. O arkadaşları ile koştu, ben yürüdüm. O yürüyüşler koşuya evrildi sonra.
Konum o degil. Konu şu konular,sabah erken hareket etmeye başlayınca günümün verimi arttı.Gün içerisinde hem daha çok iş bitirir, hem de o günü daha pozitif ve mutlu yaşar oldum. İçimdeki gücü hatırladım. Hayatın zorluklarının yanına onları da koyunca yaşam çözülecek bir matematik problemine döndü. Zorluk yerine matematik problemi deyince dağ gibi karşımda duran her neyse çözümü olan bir problem kadar küçüldü.
Daha da güzel ve beklemediğim bir farkındalık daha yaşattı sabah erkenden güne sporla başlamak. Gri havaya yüklediğim anlamın değiştiğini ve dinginlik, huzur ve temiz sayfaları çağrıştırdığıni fark ettim. Gri güne sporla başlayınca gri ve bulutsuz gökyüzünün üzerine günümü yazabileceğim bir sayfaya dönüştüğünü ve kafamda büyüttüğüm şeylerin bir sayfaya sığacak kadar küçüldüğünü gördüm.
Bütün mesele yaşama farklı açılardan bakmak için kendimize izin vermek. O zaman çözülmeyecek matematik problemi kalmaz. 😄
Bugün kendimi ikiye bölünmüş bilgisayar ekranı gibi hissediyorum. Oran aynı referandum sonuçları gibi %49 / %51 😊
%49luk yarım da ikiye bölünmüş. İsyan eden yanım o isyandan çıkan enerji ile Oy ve Ötesi T3 uygulasına kendini adadı. İkinci tarafım şikayet ederken aynı zamanda iş yapan ve dün gece yaşadığım hayal kırıklığı, hüzün karmaşasını sakinleştirmeye çalışan bir taraf. Kızgınlıkta var. Change.org'da YSK'ya itiraz kampanyasını imzalamayanlara. O kadar homurtuya, isyana karşı şimdiye kadar (sabah 10:45) 500,000 imza görmek isterdim. Hayır diyenlerin daha çok imzası olmamasına kızgınlık.
%51lik yanım bambaşka şeyler söylüyor. O çok umut doldu. Bu kadar sahiplenme beklemiyordum. Kafamın içinde neler yapılabileceği düşünceleri uçuşuyor. Mesela değişime nasıl katkıda bulunabilirim diye soruyor kafam. Durmadan 'minik adımlar at ve sabırlı ol' diyor. Her hafta bir kişiyi sosyal sorumluluk projelerine katılmaya ikna etsem. Çevremde çok kıymetli insanlar var. Neler yapabilecekleri ile ilgili onların farkındalığına katkıda bulunabilsem. İnsanların hayatlarına bu projeler ile dokununca değişime katkıda bulunabileceklerini ve inandıklarını geçekleştirebileceklerini anlatabilsem.
Gün, bu enerjiyi faydaya çevirme günü. İnandığımı nasıl oldurabileceğimi düşünme günü. Homurdanma yerine iş yapma ve üretme günü.
Sanal Yazı Atölyesi 3. günün ödevi ne yazacağımı bulmakla ilgili.
Bilmeden, odaklanmadan yazmaya ilk başladığımda en zorlandığım alan içimden hızlı tren gibi geçen duygu ve düşünceleri yakalayıp yazmaktı. Zihnimde cümle bitmeden sayamayacağım kadar çoğu üstüne yığılıyor, duygular göğüs kafesimde şişiyor, ama tadını yakalayamadan başka duygular tarafından kenara ittiriliyordu. Birisi şu duygu ve düşünceleri yakalama makinesi icad etse de rahat etsem diye düşünürdüm.
Sonra kendimce bir çözüm buldum. "Şu anda ne oluyor?, Kendimi ne düşünürken yakaladım? Hangi duygular var şu anda?" diye bir anı yakalamak ve onu çözümlemek içimi kağıda dökmemi kolaylaştırdı.
Ne yazacağımı bulmamın bir yolu da ne yazmaya direndiğimi, neyi dile getirmeyi red ettiğimi fark etmemden geçiyor. Bu yol çok zengin bir maden benim için. "Oraya girmek istemiyorum" dediğim, nefesimi kesen, yüreğimi sıkan her nokta verimli arazi oldu. Bir ucunu tutup "şu an ne oluyor?" diye merak etmek kelimelerin çok kolay akmasıyla sonuçlandı.
Peki şimdi ne yazsam? Şu anda ne oluyor? Saat 00:34. Televizyonda referandum konuşuluyor, tartışılıyor. Her zamanki gibi herkes kendi aklındakini anlatıyor. Kimse diğerine cevap vermiyor. Kendimi çok şey için geç kalındığını düşünürken yakaladım. Hüzünlendim. Niye elimizdekinin kıymetini bilemedik diye çok hüzünlendim. Fark ettim ki hiddetlenme eşiğinden çıkıp gitmişim. İlginç birşey yakaladım. Hüzün beni hiddetten daha çok harekete geçiriyor. Bu kadar hüzünlenmeyi kendime yediremiyorum.
Sonra zamanda biraz daha geriye baktım. Koçluk dersi öğrencilerinin heyecanları, merakları, soruları, şimdiden başlayan sınav endişesi, gösterdikleri çaba. Bu işi yaptığıma şükrettim. Bu kadar çok insanın hayatına dokunma fırsatına sahip olmak beni o kadar mutlu ediyor ki. Henüz farkında değiller ama her biri kendilerini tanıyarak çevrelerinde ve ait oldukları tüm sistemlerde daha sağlam durma becerilerini geliştiriyorlar. Güçleniyorlar.
Bir adım daha geriye gittim. Yeni aldığı koçluk eğitiminin hayatına kattıklarını heyecanla bana anlatan danışanım ile sohbetim gözümün önüne geldi. Aslında değişimin, gelişimin ne kadar küçük farklarla gerçekleştiğini yine gözlemledim. Koçluğu hayatıma soktuğum için mutluluk ötesi bir duyguyla bana bu yolu açanlara şükrettim.
Ne yazacağım diye artık dertlenmiyorum. Şu anda gündemimde hangi duygu var? Niye var? Nasıl deneyimliyorum? gibi ana ait sorular sorduğumda zaten ortaya çok şey çıkıyor. Ara ara dönüp yazdıklarımdaki ortak temalara bakmak bana yürümeyi sevdiğim yolu, neleri tekrar tekrar deneyimlediğimi gösteriyor. Bakıyorum, tekrar tekrar hissediyorum ve hangisi beni mıknatıs gibi çekerse onu yazıyorum.
Ne yazacağım? İçimdekiler kağıda dökülürken hikayelerim oluşmaya başladı. Eski hikayelerimi hatırlıyorum. Ne yazacağım? Yolculuğumu yazacağım. Yüreğimden aktığı gibi. sevinci, hüznü, merakı, şaşkınlığı ile. Anladığım ve anlamadığım yönleri ile. Malzeme çok. Yaz yaz bitmez. :)
Sanal Yazı Atölyesi ödevlerini yazmaya başlayınca, disiplinli yazmanın beni içsel bir yolculuğa çıkardığını fark ettim. Her gün yazmak, her gün bir soruyu cevaplamak için ayrılan zaman farkındalığıma çok şey katmaya başladı bile. Kendi kendime koçluk olmaya başladı.
2. gün ödevi "Elalem ne der?" diyerek eskiden beni kendime getiriyor dediğim editörüm. Yani zihnim. Yani sabotörüm. Koçluk eğitimlerimde sabotajcı, Gremlin gibi adlarla onu tanımlamıştık. Sanal Yazı Atölyesi sayfasında ve ödevde içimizdeki editör denmiş. Çok sevdim bunu. Sabotajcı hep ağır ve yıkıcı geldi. Biliyorum beni korumaya çalışıyor ama içimdeki beni suçluyormuş duygusunu verdi çoğunlukla. Editör kelimesini sevdim. Niyeti mükemmellik. Niyeti yine beni korumak. Onun için beni uyarıyor. Zarar görmeyeyim, üzülmeyeyim diye çırpınıyor. Durduruyor ama niyeti iyi.
Ödevi düşünürken fark ettim ki, editörüm "elalem ne der?" diye genellemiyor. Sevdiklerim aracılığı ile bana mesaj gönderiyor. Çoğunlukla da en yakınlarım, kendini böyle paylaşmayı sevmeyen, tercih etmeyen sevdiklerim aracılığı ile.
Anne Lamott'un "Bird by Bird" kitabından bir alıştırma yaptım. Elalem kimmiş benim için göreyim dedim. Elalem benmişim 😌 . Benim zihnim, benim korkularım, benim derdimmiş. Ohh hiç olmazsa tanıdık.
Yıllar evvel ilk kez blog yazmaya başladığımda arkadaşlarım çok destekledi. Motive etti. Editörümde yavaş yavaş sahneye çıktı. veya ben onu duymaya başladım. Bir süre öyle gitti. Sonra editörün sesi ağır basmaya başladı. Çünkü arkadaşlar okudu ve like'ladı. Editör durmadan konuştu.
"Ya alay ederlerse" diye çok endişelendi. Sonra aldığım tepkilere baktı. Yüksek sesle alay eden olmamıştı blog yazılarıyla. Yüksek sesle takdir gelmişti. Destek gelmişti. Ara verdiğimde "Yusra'nın Penceresi niye kapandı?" diye sormuştu arkadaşlarım. Yazdıklarıma baktım. Yüreğimi, duygularımı ortaya dökmüşüm. Amacım ünlü bir yazar olmak değildi ki. Kendim için yazıyor, kendimle konuşuyordum. Konuşma fırsatı bulsam paylaşacağım insanlar görüyordu yazdıklarımı. O zaman soruyorum editörüme "Niye bu endişe?" Şimdi bunu değerlendirince alay edilmek endişesi etkisiz elemana dönüşüverdi.
"Duygularım bana ait. Onları paylaşmam. Kırılırım" dedi editörüm. Tabii bana ait. Ancak ne kadarını paylaşacağıma da ben karar veriyorum. Yazdıklarımın patronu benim. Yine aynı sesi duydum: "eeee o zaman editörü bu konuda dinlemeye gerek var mı?" Var mı gerçekten? Yokmuş yaa. Yok diye karar verip editöre merak etmemesini söyledim. Bunu derin bir oohh çekiş izledi. 😊
İyi yazamamak başka bir editör uyarısıydı. Editörüm beni sever. Rezil olmamı, üzülmemi istemez. O zaman buyur sayın editör, burda yardımın çok mutlu eder. Dilbilgisi ve yazım kurallarını hatırlat. Acele etmeden, sabırla, içime sinene kadar bir kaç kez elden geçirmem için bana destek ol. Nobel'i hedeflemiyorum, ancak niyetim anlaşılmak ve duyulmak. Haydi gel bu çıtaya göre işbirliği yapalım.
Editörümün son çabası "yazsam ne olur, yazmasam ne olur?" diye beni durdurmaya ve böylece korumaya çalışmak. Olur mu hiç? Bunca deneyim, bunca hikaye, bunca büyüten, güçlendiren, eğlendiren ders niye bende kalsın? Ben paylaşırım, herkes istediği yerden istediği kadarını alır (Ah benim Dilber Hala huyum 😏).
Editörüm okuyup hiç yorumda bulunmayanlar için de kaşı kalkık bir yüz ifadesi takınır. "Acaba ne düşünüyorlar? Bak birşey yazmadılar, like'lamadılar. Acaba....?"der. En başlarda bu beni çok üzerdi. Bu kadar sevdiğim, kıymet verdiğim insan var. Görüşlerine değer verdiğim dostlar, arkadaşlar. Niye yazdıklarım ile ilgili düşüncelerini benimle paylaşmazlar? Yoksa......? Acaba duygularımı paylaştığım için rahatsız mı oluyorlar diye düşünüp yazmaya ara verdim. Hani ben kendim için yazıyordum? Bunu hatırlayınca tekrar başlamaya, bu gerçeğe odaklanmaya karar verdim.
Şimdi neredeyim?
Editörüm seni çok seviyorum. Bana çok kıymet verdiğini, beni korumak istediğini biliyorum. Minettarım. Ancak boşver yaa. Korkma. Neyi, ne kadar paylaşacağımı ayarlayabildiğimi kendime kanıtladım. Zaten çok tedbirli biriyim. Yayınlıyorsam tedbir sınırlarım içindedir. Yayınlıyorsam arkasında durmaya hazırım demektir. Kasma kendini o kadar. Çok editleme. Koyuver gitsin."Let it go" canım. Bırak mutlu olayım. Ben duygularımı yazınca mutlu oluyorum. Zor senin için ama sen de mutlu olmamı istiyorsun. Haydi yanımda dur ve yardım et.
Ben bu atölyeyi çoook sevdim.
Sanal Yazı Atölyesi'nin ilk ödevi böyle başlıyor.
Yazmak istiyorum çünkü içimde uçuşan duyguları, kafamda birbirini kovalayan düşünceleri,duygu ve düşüncelerin flörtünü yakalamak istiyorum. Hissettim, düşündüm. Kaybolmasınlar, hep benimle kalsınlar istiyorum.
Eskiden, benden daha çok bildiklerini düşündüğüm insanların yanında anlamadığım veya bilmediğim bir şeyi sormaya çekinirdim. Özellikle iş ile ilgiliyse. Sonra bir gün çok sevdiğim bir arkadaşım "şapşik sorular" sorabilmekten söz etti. Nasıl bir rahatlık duygusu geldi bunu duyunca anlatamam. O günden sonra "şapşik soru sorma hakkı" adı altında soruyorum :)
Yazmakta öyle bir şey benim için. Bazen duygularımı yazıveriyorum. Ötesine geçemiyorum. Sonra içinde kaybolduğum bütün kitapların önce birer taslak olarak ortaya çıktığını okudum. Ama iyi, ama kötü. Yine aynı rahatlama duygusu geldi. Bu bir sınav değil ki. Yazarım, düzeltirim, tekrar tekrar yazarım. Beğendiğimde paylaşırım.
Yazmak istiyorum çünkü son zamanlarda hikayelerimi çokça paylaşmaya başladığımı farkettim. Anlatılacaklar çok birikmiş. Hayat tecrübesi, aile hikayeleri, sevinçler, kederler derken anladım ki bunları beraberimde öbür tarafa götürmenin ne bana ne başkalarına faydası olmayacak. Yazayım o zaman dedim kendime.
Çocukluğumu yazmak istiyorum. Hayatımda ne çok değişiklikler oldu, ne çok değişikliğe alıştım. İnişler, çıkışlar. Neler yaşadım, neler öğrendim :) Ailemin hikayesini yazmak istiyorum. Cesur, renkli, çılgın ailem. 40 yılı devirdiğim, bir kırk yıl daha dostluğuna ve sevgisine ihtiyacım olan Ali'yi yazmak istiyorum. Çocuklarıma hiç anlatmamışız kim olduklarını. Renklerini anlamlandıracak hikayelerini bilsinler istiyorum.
Gezdiğim yerleri, gezerkenki duygularımı, o yerlerin bende tetiklediklerini yazmak istiyorum.
İşimi yazmak istiyorum. Bana çok güzel duygular yaşatıyor. İnsanların yaşamlarına dokunuyorum. Çok şey öğreniyorum. Büyüyorum. Hepsini yazmak istiyorum.
İstiyorum işte 😏
