Bu tüm dostlarıma bir teşekkür yazısıdır.

Uzun zamandır pencerem kapalı. Bir şey yazasım yok. Bilgisayarın başına oturasım yok. Duygularımla yüzleşesim yok. Tanımadığım, bilmediğim, başkalarında görünce hiç sevmediğim bir şikayet ruh halinde bir süredir yaşıyordum. Neden, niçin bilinmez, ama 5 aydır böyle.

 Bugün kelimeler dökülmeye başladı. Ve gönlümden bu teşekkürü paylaşmak geçti.  Ağzımı bıçak açmazken benimle yaşamlarını paylaşanlar, bana nefes alıp, kendimle kalmak için alan açanlar, ruhumu besleyenler, beni bu sevimsiz halimle sarıp sarmalayanlar. Sağolun. İyi ki varsınız. İyi ki dostumsunuz.

Ve Aslı’cığım, bugünkü yazın ruhumu hafifleten son damla oldu. Kalemine sağlık.