Hayat çıkışlar ve inişler, mutluluklar ve çaresizlikler, sınırlar ve boşluklar, beyazlar ve siyahların toplamı gibi yaşanıyor.
Birgün boşluktasın. Sonra bir hoşluk yaşanıyor. Güneş parlıyor. Birden o boşluk doluveriyor. Bir süre o hoşlukla yaşıyorsun. Sonra bir temassızlık ve güm diye çakılıveriyorsun. Mutluluğun anlaşılıyor, coşuyorsun, anlaşılmıyor çaresiz hissediyorsun. Hiç birinde sonsuza kadar kalmıyorsun. Algılarını açınca birinden öbürüne geçiyorsun, durmak istediğin yerlerde durabiliyorsun.
Uçlar birarada yaşanıyor. Denge için gerekli ama bazen insan bir uçta biraz kalmak istiyor. O zaman evren buna izin vermiyor. Mutlaka diğer ucu hatırlatacak bir deneyim yaşatıyor. Çok mutlulukta kalmak istiyorsunuz, üzüntüyü gösteriyor. Keyifsizliği doya doya içmek istiyorsunuz, gülümsetecek bir olay başınıza geliyor.
Sorun başkaları seninle birlikte veya senin yanında hareket edemedikleri zaman yaşanıyor. Veya sen onlarla hareket edemediğinde. Duyulmadığını farkettiğinde veya duymakta zorlandığında. Uçları paylaşamadığında. Çabalar kişisel alındığında, yanlış anlaşıldığında.
Beraber dans edebilmek, uçları birlikte tutabilmek ne güzel olurdu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder