Yaşadığım Yerler

Çocukluğum Halep’te geçti. Daha doğrusu Halep – Beyrut – İstanbul arasında. O günleri hatırladığımda içim ısınır. Halep’in sarı taş binaları, dedemin evinin o zaman kocaman sandığım bahçesi, yaşadığımız dairenin içindeki bisiklet turlarım, Agop Usta’nın yoğurtlu kebabı, Beyrut’taki ev, tatillerde geldiğimiz ve sonra temelli yaşadığımız Emirgan’daki köşkün bahçesi, yüksek tavanları ve üzerindeki işlemeler, zeytinyağlı yemeklere şeker konduğunu gördüğüm zaman yaşadığım şaşkınlık, sabah uyanınca gördüğüm muhteşem boğaz manzarası, içinde kaybolacağımız kadar büyük meyve ağacı ve çiçek dolu bahçe, bahçedeki sohbet ve müzik geceleri, sonra taşındığımız apartman dairesinde başkalarıyla yaşamayı öğrenmek, Robert Kolej’in hayatıma kattıkları, sonra İngiltere. üniversite hayatı, yurt odam, içinden dere akan kampüs, üniversite hayatı sonrası Etiler ve sonra hep Etiler. Sema Deniz Apartmanı’nda yaşamanın keyfi, bahçesinin güzelliği ve son durak olarak 35 yıldır yaşadığım şimdiki evimiz. Ali ile döşediğimiz, bizim olan yuva.

Hangisini anlatayım ki? Arada atladıklarım cabası. Hepsinin rengi ayrı, kokusu ayrı, hatırlattığı tadlar ayrı. Bütün bunları yazınca geçen 60 yılın ne kadar zengin olduğunu fark ettim. Hep önüme bakarken geçmişi unutmuş buluverdim kendimi.

Bana neler kattıklarına baktım. Yine sayfalar dolar. Ancak en önemlisi adapte olma sürecinde beni sıcacık sarıp sarmalamış anılar ve onlara eşlik eden duygular geliyor gözümün önüne. Ayrıca, yeni gelene eşlik eden bilinmeyeni daha iyi yönetebilmek için neye ihtiyacım olduğunu her seferinde düşünüp ayakta sağlam durma becerimi geliştirmişim. Daha güçlü kılmış beni o değişiklikler.

Bilinmezden korkmayı bırakmışım geride (hala sevmem ya). Başka insanlara yerlere bağımlı yaşamayı.

Bütün bunları yaşarken yanımda hep ailem vardı. Kardeşim kadar sevdiğim, sonraki yıllarda dostum olmuş arkadaşlarım ve kendime ayırdığım, en güvendiğim arkadaşım Yusra ile geçirdiğim zamanlar var.