Bugün Bayram.
Benim için ailenin toplandığı, hasret giderdiği, birlikte keyifle zaman geçirdiği birgün. Herkes koşuştururken bir araya gelemediğimiz günlerin acısını çıkardığımız, çocuklarımıza anne baba olarak değil, normal insan gibi görülebildiğimiz bir gün.
Bugün öyle bir gün yaşadık yine. Bizde adettir. Bayramın ilk günü, ailemizin en büyüğü olan Cemil Dayı’mın evinde toplanırız. Bu yıl katılımcılar biraz farklıydı. Yurtdışında çalışan küçük dayı (dolayısı ile yengem de) kadroda yoktu. Buna karşılık transferler harikaydı. Her yıl bayram tatilinde yurtdışına giden kuzenim, aile toplantısını kaçırmamak için biletini yarına almıştı. Ayrıca yıllardır görmediğim annemin kuzeni Faik Abi, eşi ve kızı yeni transferlerdi. Durum böyle olunca eski günleri anmak farklı bir boyut kazandı.
Kuzenimle çocukluğumuz birlikte geçti. Ayrı ülkelerde yaşadığımız halde, yaz tatillerimiz hep birlikte geçti. Bisikletle beni dolaştırması, yaptığımız ve bozulmasın diye uhu ile yapıştırdığımız lego ev (vallahi annemin fikriydi J ), malta eriği ağacının altına inşaat malzemelerini çalıp yaptığımız ve bütün bir yaz içinde oynadığımız oda.
Faik Abi’nin yeri ayrı. Ailenin yakışıklısı, genç ruhlusu, şık giyineni, eğlenceyi seveni. Beni çok şımartırdı. Arkadaşları ile Çınarltı’na çay içeceği zaman beni de yanına alırdı bazen. Kendimi ne kadar önemli sanırdım o küçücük yaşta.
Bunlar çok fazla anı tetikledi. Tabii başladık hepimiz bir ağızdan konuşmaya. Sonra bir ara baktım kızım şaşkın şaşkın bakıyor. O hızlı sohbetin içinde uçuşan sözleri anlamlandırmaya, kimin kim olduğunu çözmeye çalışıyor. Sonra pes etti.
Bu toplantı saat 13.30’da başladı, 19:30’a kadar sürdü. Sonra annem kardeşlerim, eşler ve çocuklar bizde devam ettik.
Tatile gitmeyip aile toplantısına katılmakla ne kadar isabetli bir karar verdiğimi bir kez daha gördüm. Bizim doğal olarak oluşturduğumuz aile ilişkilerini çocuklarımıza anlatmamız gerekiyor. Akrabaları tanımak, aidiyet duygularını geliştirmek, kimliklerini oluşturmak için yaşasın Bayramlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder