Hayatımda iş kırmadım. İş kırmak, sorumluluktan kaçmak mümkün değildi. İşe hasta da olsan gidilir. Başladığın şeyler bitirilir. Yarıda bırakılmaz.
Ama bugün ritm dersini kırdım. Evet itiraf ediyorum. Saat 5’e doğru içim sıkışmaya başladı. Gitmemek fikri zihnimi tırmalamaya ve hafızam yerine gelmeye başladı. 15 günde elimiz yavaşlamasın, ritm duygumuz gelişsin diye verilen egzersizleri yapmadığımı hatırladım. Notlarımı çıkardım, denemeye başladım. Ne kadar uğraşırsam uğraşayım, hergün 15 dakika çalışmış gibi gözükmek için ½ saatin yetmeyeceğini farkettim (yani kendi kendime itiraf ettim). Ve ders kırmaya karar verdim. Şimdi bunu Rana’ya itiraf etmek için hazırlanmalıyım. Offf, terlemeye başladım bile. Ne utanç verici.
Hayatta yapmak istediğim çok şey var. Ama onları yalnızca belli zamanlarda ve saatlerde yapmak istiyorum. O zaman dilimi haricinde, tek başıma ilave bir şey yapmam istendiğinde benim için külfete dönüşebiliyor. Sanırım bu da öyle birşey oldu. Yani 15 dakika bile olsa hergün çalışmak sanki dünyanın sonuymuş gibi geliyor. Aslında bu yaptığım hobide yalnızmıyım değilmiyim faktörü tarafından da etkileniyor. Her ne kadar kendi kendime vakit geçirmekten çok haz alsam da, hobilerim başkaları ile birlikte yapmayı sevdiğim şeyler. Kalabalık olmayacak, fakat beni motive edecek, yanımda olacak insanlarla zevklerimi paylaştığımda çok keyif veriyor.
Geçmişime dönüp baktığımda da hep böyle olmuşum. (Yani yaşın getirdiği birşey değil). Hiç evde tek başıma jimnastik yapmadım. Hep spor salonuna gittim. Yabancı dil öğreneceksem hep kursa gittim, okulda, sınıfta öğrendim. Evde tekbaşıma Tai Chi yapamıyorum. Antonio, Belkıs ve Silvianna oldumu keyfinden geçilmiyor. Yürüyüş yaparken durum farklı. Ya düşünecek birşey, ya da dinleyecek müzik oluyor.
Şimdi Starbucks’ta oturmuş, bu yazıyı yazıyorum. Neyse kitabımda yanımda. Yazmak istediğim başka şeylerde var. Belki hepsi birden çıkar. Ama yinede eve gidip itiraf etme kısmı beni çok kasıyor. Offf ki ne offff.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder