Elif Şafak’ın Firarperest adlı son kitabı elimde. Kısa kısa yazılar, kendisi ile sohbetler. Yine muhteşem duru bir dil. İnanılmaz gözlemler, analizler. Yürekten yazılmış yazılar. Kendi içine yolculuğundan tatlar. Her okuduğumda hayran kalıyorum duyguları bu kadar yoğun, aynı zamanda bu kadar yalın ifade edebilme becerisine.
Geçen ay gittiğim eğitimde günün konusu “farkındalık” idi. Yoğun çikolata kıvamında bir eğitimdi. Öğle arası İstiklal Caddesi’nde bir boy yürümek ihtiyacı hissettim. İki lokma yemek, sonra ver elini İstiklal Kitapevi. Kitap solumak hep iyi gelir. Kapıdan girdim karşımda Elif Şafak’ın kitabı. Arkasına bakayım dedim. Yazanlar beni çarptı “İnsan ki eşrefi mahlukattır, içindeki semavi özü keşfetmekle yükümlüdür. Çıkacaksın yollara, kendine doğru git gidebildiğin kadar. Keşif boynumuzun borcudur. Kendimizi keşfetmek, aşkı keşfetmek, dünyayı keşfetmek, ötekini keşfetmek.....” Bunu okuyup da kitabı almamak mümkün mü? Tabii ki aldım. Kana kana su içer gibi, bir o kadar da sakin okuyorum. Hepinize öneririm.
Aklıma bu blog’u yazmaya niye başladığım geldi. Başlangıç hedefim zaten okuduğum kitapları paylaşmaktı. Okuduklarımı paylaşmak hep istediğim bir şeydi. Arkadaşlarımla bir araya geldiğimde hep anlattım. En çok kitap hediye ettim. Ama bana hiç yetmedi. Sonra bir gün Seth Godin’in Tribes adlı kitabını okuyordum. Birden beynimde sanki bir ışık yandı. Blog yazmak. Her ne kadar blogumun içeriği ilk günden beri daha değişik seyrettiyse de, en azından beni heyecanlandıran şeyleri, ruhumda iz bırakan kitaplar dahil, paylaşmaya başladım. Ve yazmanın ne kadar hafifleten, özgürleştiren bir işlevi olduğunu farkettim. Uzun uzun yazmaya gerek yok. Yüreğime ve fikrime ne düşerse. Aynen hissettiğim ve düşündüğüm haliyle. Plansız. Yeterki içimi titretsin. O zaman başlıyorum yazmaya. Yeter ki ilk cümle istediğim gibi olsun. Sonrası akıyor. Hissettiğimde, hissettiğim gibi. Düşündüğümde düşündüğüm gibi. Bu blogumun değişmez kişiliği olacak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder